Ռոպերթօ Կիւլպէնկեան (1923-2009) ծնած է Ալճերիա եւ մահացած է Լիզպոն։ Ան Կիւլպէնկեանի եղբօրորդին էր։

1946-ին` 22 տարեկանին, Ռոպերթօ սկսած է աշխատիլ իր հօրեղբօր՝ Գալուստ Կիւլպէնկեանի եւ զարմիկ՝ Գէորգ Էսաեանի հետ քարիւղի եւ տնտեսութեան ճիւղերուն մէջ։ 1956-ին սկսած է աշխատիլ Հիմնարկութեան մէջ, եւ 1964-ին ընտրուած է Գալուստ Կիւլպէնկեան Հիմնարկութեան հոգաբարձու մարմինի անդամ, որ Հայկական Համայնքներու Բաժանմունքին, Միջին Արեւելքի Բաժանմունքին եւ Հիմնարկութեան քարիւղի ներդրումներուն պատասխանատուն էր։ Ան մեծ օգուտ բերած է Միջին Արեւելքի հայութեան զարգացումին։

1944-ին Ֆրանսայի մէջ մասնակցած է Դաշնակիցներու յարձակումին, եւ ծանր վիրաւորուած է։ Ստացած է բազմաթիւ շքանշաններ՝ «Ռազմական խաչ», Սբ. Գրիգոր Լուսաւորիչ (Հայաստան), Սբ. Ներսէս եւ Վիեննայի Մխիթարեաններու շքանշանը (Աւստրիա)։

Ռոպերթօ Կիւլպէնկեան նաեւ յայտնի պատմաբան էր. 1995-ին Փորթուկալի պատմութեան ակադեմիան հրատարակած է անոր 21 աշխատութիւնները, երեք հատորներով՝ Պատմական ուսումնասիրութիւններ վերնագիրով։ Անոր քրտնաջան աշխատանքը որոշիչ դեր խաղացած է Հիմնարկութեան գործունէութեան առաջին քառասուն տարիներուն ընթացքին։